Τεύχος 2

ΤΟΜΟΣ 46

ΤΕΥΧΟΣ 2 – 1

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΟΣΤΕΟΜΥΕΛΙΤΙΔΑΣ ΤΩΝ ΓΝΑΘΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΔΟΝΤΙΩΝ

Ν. ΚΥΡΚΟΥ, Κ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, Χ. ΔΑΡΔΑΜΠΟΥΝΗ, Α. ΤΣΙΡΛΗΣ
ΣΤΟΜΑ 2018; 46: 131-140

Η οστεομυελίτιδα είναι μία λοίμωξη του οστού, η οποία ξεκινάει από το σπογγώδες οστό και επεκτείνεται στο συμπαγές, στο περιόστεο και κάποιες φορές και στο βλεννογόνο του στόματος, δημιουργώντας ενδοστοματικό συρίγγιο. Επεκτείνεται, προκαλώντας συμπίεση της περιφερικής και κεντρικής αιμάτωσης, με αποτέλεσμα τη μειωμένη αιματική παροχή και την νέκρωση του οστού της περιοχής. Ο αιτιολογικός παράγοντας της οστεομυελίτιδας είναι ο μικροβιακός. Η εκδήλωση της νόσου στα οστά των γνάθων διαφοροποιείται από άλλες μορφές οστεομυελίτιδας λόγω της ύπαρξης των δοντιών που αποτελούν δίοδο μικροβίων στο υποκείμενο οστό. Κρίσιμοι παράγοντες για την ανάπτυξή της αποτελούν ο αριθμός των παθογόνων μικροβίων, η μολυσματικότητά τους, η τοπική και συστηματική ανοσία των ξενιστών και η τοπική αιμάτωση των ιστών. Οστεομυελίτιδα μπορεί να αναπτυχθεί τόσο σε ασθενείς με ελεύθερο ιατρικό ιστορικό, εάν παρατηρηθεί κάποια διαταραχή στους παραπάνω παράγοντες, όσο και σε ασθενείς με επιβαρυμένο ή παθολογικό υπόστρωμα (αρρύθμιστος σακχαρώδης διαβήτης, αλκοολισμός, διάφορες συστηματικές νόσοι κλπ.)
Στην παρούσα βιβλιογραφική ανασκόπηση διερευνάται κατά πόσο είναι πιθανή η εκδήλωση οστεομυελίτιδας μετά από εξαγωγές δοντιών και ποιες νοσολογικές οντότητες συνεργούν για την εμφάνιση της νόσου.

 

ΤΕΥΧΟΣ 2 – 2

ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ ΚΥΝΟΔΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΩ ΓΝΑΘΟΥ: ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Β. ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗΣ, Λ.Χ. ΠΕΖΑΡΟΥ – ΜΠΡΟΝΤΣΓΚΑΡΝΤ, Α. ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Α. ΜΟΥΛΛΑΣ
ΣΤΟΜΑ 2018; 46: 141-148

Η επίτευξη ενός αρμονικού χαμόγελου και ταυτόχρονα μιας λειτουργικής σύγκλεισης εξαρτάται από την ύπαρξη ενός πλήρους φραγμού. Συγκεκριμένα, στην περίπτωση της έγκλεισης κυνοδόντων αυτή η ισορροπία διαταράσσεται τόσο στο επίπεδο της αισθητικής όσο και στο συγκλεισιακό επίπεδο. Η έγκλειση των κυνοδόντων μπορεί να πραγματοποιηθεί παρειακά ή υπερώια, με το μεγαλύτερο ποσοστό των εγκλείσεων να τοποθετείται υπερώια του οδοντικού τόξου. Η αιτιολογία της έγκλεισης περιλαμβάνει τοπικούς καθώς και γενετικούς παράγοντες, γνωστές ως θεωρία καθοδήγησης και γενετική θεωρία. Η διάγνωση της έγκλεισης πραγματοποιείται κατά την ηλικία των 8 με 10 ετών, με τη λήψη εξειδικευμένων ακτινογραφιών. Ενδείξεις που υποδεικνύουν πιθανή μελλοντική έγκλειση αποτελούν η εκτεταμένη κλίση του κυνόδοντα, η υπερκάλυψη της ρίζας του πλαγίου τομέα, η γενικότερη θέση του κυνόδοντα στο τόξο, με κυριότερη τη γωνία που σχηματίζεται από τον επιμήκη άξονα του κυνόδοντα και το συγκλεισιακό επίπεδο της υπερώας. Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως υπάρχουν ενδεδειγμένοι τρόποι να διαγνωσθεί μια πιθανή έγκλειση δίνοντας την ευκαιρία στους εξειδικευμένους ορθοδοντικούς για πρώιμη παρέμβαση και ενημέρωση του ασθενή προς αποφυγή του φαινομένου.

 

ΤΕΥΧΟΣ 2 – 3

ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ ΚΥΝΟΔΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΩ ΓΝΑΘΟΥ: ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Β. ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗΣ, Λ.Χ. ΠΕΖΑΡΟΥ – ΜΠΡΟΝΤΣΓΚΑΡΝΤ, Α. ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Α. ΜΟΥΛΛΑΣ
ΣΤΟΜΑ 2018; 46: 149-158

Η ύπαρξη ενός πλήρους φραγμού, ιδιαίτερα στην αισθητική ζώνη, κρίνεται απαραίτητη για την επίτευξη αρμονικού χαμόγελου και λειτουργικής σύγκλεισης. Η έγκλειση των κυνοδόντων επιδρά αρνητικά και για τον λόγο αυτό επιλέγεται η εφαρμογή προληπτικών μέτρων σε περιπτώσεις έγκαιρης διάγνωσης ή θεραπείας ως μεταγενέστερη λύση. Συγκεκριμένα, προληπτικά μέτρα που εφαρμόζονται, αφού απορριφθεί το ενδεχόμενο της καθυστερημένης ανατολής, είναι η εξαγωγή των νεογιλών δοντιών της περιοχής και η διεύρυνση της υπερώας. Στις περιπτώσεις που δεν πραγματοποιήθηκε έγκαιρη διάγνωση και, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, επιλέγεται η χειρουργική αποκάλυψη του έγκλειστου κυνόδοντα, με τις χειρουργικές τεχνικές να διαφέρουν ανάλογα με την περιοχή έγκλεισης (παρειακά ή υπερώια). Η επακόλουθη ορθοδοντική θεραπεία αποσκοπεί στη μετακίνηση του εγκλείστου στο οδοντικό τόξο μέσω της δημιουργίας χώρου στη φυσιολογική θέση του κυνόδοντα και της χρήσης των δοντιών και των δύο γνάθων ως στήριξη. Η θεραπεία ολοκληρώνεται με τη διόρθωση της σύγκλεισης, την ανατολή και μετακίνηση του εγκλείστου στη φυσιολογική θέση. Επιπρόσθετα, η πρόγνωση και οι παράγοντες αποτυχίας της θεραπείας εξαρτώνται από τα χαρακτηριστικά της έγκλεισης, τη συνεργασία του ασθενή καθώς και τη δεξιότητα του ορθοδοντικού και του χειρουργού. Τέλος, όσον αφορά την κατάσταση των περιοδοντικών ιστών και της αισθητικής αποκατάστασης, δεν ανιχνεύθηκε κάποια σημαντική διαφορά μεταξύ των χειρουργικά αποκαλυμμένων και των φυσιολογικά ανατέλλοντων κυνοδόντων. Συμπερασματικά, η έγκλειση των κυνοδόντων μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε με προληπτικά μέτρα, δημιουργώντας ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον ανατολής, είτε με το συνδυασμό χειρουργικής αποκάλυψης και ορθοδοντικής μετακίνησης.

ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΟΜΕΝΑ ΑΡΧΕΙΑ

• 2018_Issue2_1.pdf pdf (1821kb) [ download ]
• 2018_Issue2_2.pdf pdf (1310kb) [ download ]
• 2018_Issue2_3.pdf pdf (5153kb) [ download ]