Τεύχος 1
ΤΟΜΟΣ 47
ΤΕΥΧΟΣ 1 – 1
GLASS CARBOMER: ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΒΙΟΕΝΕΡΓΟΣ ΥΑΛΟΪΟΝΟΜΕΡΗΣ ΚΟΝΙΑ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΤΟΜΑ 2019; 47: 001-006
Οι υαλοϊονομερείς κονίες (ΥΚ) είναι οδοντιατρικά υλικά με μεγάλη κλινική αξία, καθώς έχουν μοναδικές ιδιότητες που τις καθιστούν χρήσιμες ως εμφρακτικά υλικά, ουδέτερα στρώματα, υλικά κάλυψης οπών και σχισμών και υλικά συγκόλλησης. Για τη βελτίωση των φυσικών και μηχανικών ιδιοτήτων των ΥΚ και την αύξηση της βιοενεργότητάς τους έχουν προταθεί διάφορες τροποποιήσεις. Στα πλαίσια αυτής της έρευνας κυκλοφόρησε στο εμπόριο ένα νέο υαλοϊονομερές υλικό που ονομάστηκε Glass Carbomer και θεωρείται ότι διαθέτει αναβαθμισμένες βιοενεργές ιδιότητες σε σύγκριση με τις συμβατικές ΥΚ. Πήζει με αντίδραση βάσης-οξέος μεταξύ ενός διαλύματος πολυμερούς οξέος και μιας διαλυτής βασικής υάλου, ενώ περιέχει και ορισμένα συστατικά τα οποία συνήθως δεν υπάρχουν στις άλλες ΥΚ. Τα συστατικά αυτά είναι τα εξής: α) σκόνη υάλου η οποία έχει υποστεί επεξεργασία με ισχυρά οξέα, έτσι ώστε το επιφανειακό στρώμα των κόκκων να έχει σημαντικά μειωμένο ποσοστό ασβεστίου, β) έλαιο σιλικόνης που περιέχει πολυδιμεθυλοσιλοξάνη, η οποία μπορεί να σχηματίσει δεσμούς υδρογόνου με τα άλλα συστατικά της κονίας και γ) υδροξυπατίτη, ο οποίος είναι βιοενεργό συστατικό και χρησιμεύει και ως ενισχυτική ουσία. Μετά την ανάμιξη του υλικού, η βραδεία αντίδραση πήξης μπορεί να επιταχυνθεί με θερμοκατάλυση με συσκευή φωτοπολυμερισμού για 60 sec. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία οι ιδιότητες του Glass Carboner είναι ελαφρά κατώτερες από αυτές των συμβατικών ΥΚ, ενώ δεν υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες για την αυξημένη του βιοενεργότητα. Για την καθιέρωση της χρήσης του νέου αυτού υλικού, είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθούν περισσότερες τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες.
ΤΕΥΧΟΣ 1 – 2
ΟΔΟΝΤΙΚΕΣ ΔΥΣΧΡΩΜΙΕΣ: ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ:
N. ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Δ. ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ, Π. ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
ΣΤΟΜΑ 2019; 47: 007-017
Ο σκοπός της βιβλιογραφικής αυτής ανασκόπησης είναι η παρουσίαση του συνόλου των πιθανών αιτίων εμφάνισης δυσχρωμιών των δοντιών, καθώς και η ενημέρωση των οδοντιάτρων για τις σύγχρονες θεραπευτικές μεθόδους, ελάχιστης ή και μη παρέμβασης και τα πρωτόκολλα αυτών. Η εμφάνιση των δοντιών και μάλιστα της πρόσθιας αισθητικής ζώνης, επηρεάζει τη συνολική αισθητική του προσώπου και απασχολεί τη σύγχρονη οδοντιατρική. Οι δυσχρωμίες των δοντιών είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο που δημιουργεί αισθητικά προβλήματα στους ασθενείς. Ως οδοντικές δυσχρωμίες χαρακτηρίζονται οι αλλαγές στην απόχρωση των δοντιών, λόγω εναπόθεσης χρωστικών στους σκληρούς οδοντικούς ιστούς. Γίνεται αναφορά στις πιθανές αιτίες των δυσχρωμιών, καθώς μεγάλη σημασία για το θεραπευτικό αποτέλεσμα έχει η εύρεση των αιτίων που προκάλεσαν τη δυσχρωμία. Οι δυσχρωμίες μπορεί να οφείλονται σε ενδογενή ή εξωγενή αίτια. Στην παρούσα βιβλιογραφική ανασκόπηση παρουσιάζονται τα θεραπευτικά πρωτόκολλα που ακολουθούνται στη σύγχρονη οδοντιατρική για την κατάλληλη θεραπεία των δυσχρωμιών, ανάλογα με την αιτία και τη βαρύτητά τους. Αυτά περιλαμβάνουν από την στίλβωση και την λεύκανση των δοντιών έως και τις πιο επεμβατικές τεχνικές, όπως η τοποθέτηση πολυμερών και κεραμικών αποκαταστάσεων. Στόχος της θεραπείας είναι η αποκατάσταση της αισθητικής του χαμόγελου του ασθενούς που θα οδηγήσει στη βελτίωση της αυτοπεποίθησής του.
ΤΕΥΧΟΣ 1 – 3
ΚΛΙΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΞΕΛΚΩΣΕΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΣΤΑΔΙΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΤΩΝ ΟΛΙΚΩΝ ΟΔΟΝΤΟΣΤΟΙΧΙΩΝ
Σ. Ν. ΚΑΜΑΛΑΚΙΔΗΣ, Β. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ, Α. ΠΙΣΙΩΤΗΣ
ΣΤΟΜΑ 2019; 47: 019-024
Σκοπός της παρούσας συγχρονικής κλινικής μελέτης ήταν η καταγραφή της συχνότητας εμφάνισης και εντόπισης των εξελκώσεων που προέρχονται από τη χρήση συμβατικών ολικών οδοντοστοιχιών (Ο.Ο.) κατά τα αρχικά στάδια προσαρμογής των ασθενών σε αυτές με κωδικοποίησή τους σε δώδεκα ζώνες.
Για την πραγματοποίηση της μελέτης χρησιμοποιήθηκε ένα δείγμα αποτελούμενο από τριάντα (30) ολικά νωδούς ασθενείς (15 άντρες και 15 γυναίκες) με προϋπάρχουσες συμβατικές Ο.Ο., που επιθυμούσαν την αντικατάστασή τους με νέες. Για να μελετηθεί η συχνότητα εμφάνισης και εντόπισης των εξελκώσεων σχεδιάστηκε ένα ειδικό φύλλο καταγραφής (Κωδικοποίηση Τοπογραφίας Εξελκώσεων), το οποίο περιλάμβανε ασπρόμαυρες απεικονίσεις της ανατομικής μορφολογίας της άνω και κάτω γνάθου. Δημιουργήθηκαν 12 ξεχωριστές ζώνες (έξι για την άνω γνάθο και έξι για την κάτω γνάθο).
Ο αριθμός των συνεδριών για τον επανέλεγχο των Ο.Ο. κατά την αρχική περίοδο προσαρμογής, είχε ως μέσο όρο τις δύο επισκέψεις (1,97 ± 0,81). Η πλειονότητα των εξελκώσεων για την άνω γνάθο καταγράφηκε στις ζώνες 1 (πρόσθια παρειακή) και 5 (οπίσθια κορυφή), με συχνότητα εμφάνισης 11% και στις δύο αντίστοιχα, ενώ στην κάτω γνάθο, η πλειονότητά τους εντοπίστηκε στην ζώνη 12 (οπίσθια γλωσσική) με ποσοστό εμφάνισης 16%. Η κατανομή των εξελκώσεων μεταξύ άνω και κάτω γνάθου ήταν 1:3.
Συμπερασματικά, μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης των εξελκώσεων καταγράφηκε στην οπίσθια γλωσσική περιοχή της υπολειμματικής φατνιακής ακρολοφίας της κάτω γνάθου. Επομένως, η περιοχή αυτή εκτιμήθηκε ως ιδιαίτερα κρίσιμη και συστήνεται να εξετάζεται με προσοχή κυρίως κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων συνεδριών επανελέγχου των Ο.Ο.
ΤΕΥΧΟΣ 1 – 4
ΕΛΚΗ ΣΤΟΜΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΛΟΤΗΤΑΣ: ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Α. ΤΣΟΛΑΚΗΣ, Γ. ΚΟΣΜΕΤΑΤΟΥ, Κ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ, Σ. ΣΤΥΛΟΥ
ΣΤΟΜΑ 2019: 47: 025-036
Εισαγωγή: Στη στοματική κοιλότητα έλκη, τα οποία αποτελούν βλάβη που προκύπτει από απώλεια των στιβάδων του επιθηλίου, τμήματος ή όλου του χορίου και ενδεχομένως μέρους του υποβλεννογόνιου χιτώνα ή και των βαθύτερων ιστών, είναι δυνατό να εντοπισθούν ως εκδήλωση τοπικών παραγόντων, είτε να υποδηλώνουν συστηματική νόσο, με αποτέλεσμα να τίθεται σοβαρό διαφοροδιαγνωστικό πρόβλημα.
Σκοπός: Η εργασία αποσκοπεί στην παρουσίαση των διάφορων κλινικών καταστάσεων που μπορεί να εκδηλώνονται ως έλκη στο στόμα, και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους.
Μέθοδοι/Υλικά: Πραγματοποιήθηκε κριτική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας, με λέξεις κλειδιά: oral ulcers, oral ulcerative lesions, stomatitis, mouth diseases.
Αποτελέσματα: Τα έλκη της στοματικής κοιλότητας διαχωρίζονται με βάση την εντόπιση σε μονήρη και πολλαπλά. Ανάλογα με την αιτιολογία τους διακρίνονται σε παθήσεις από τοπικά αίτια (μηχανικά, χημικά, ηλεκτρικά ή θερμικά αίτια και ξένα σώματα), έλκη λόγω λοιμώξεων από βακτήρια, ιούς ή μύκητες, έλκη ως εκδήλωση συστηματικών νοσημάτων και συνδρόμων, έλκη νεοπλασματικά και έλκη αγνώστου αιτιολογίας. Τέλος, με βάση τη χρονιότητά τους διακρίνοται σε οξέα, υποτροπιάζοντα και χρόνια. Κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις παρουσιάζει ιδιαίτερα κλινικά και ιστοπαθολογικά χαρακτηριστικά, που συμβάλλουν στην επιτυχή διάγνωση της νόσου.
Συμπεράσματα: Τα έλκη στη στοματική κοιλότητα αποτελούν συχνή κλινική οντότητα, με πολλαπλή πιθανώς αιτιολογία. Μπορεί να είναι μικρά, ανώδυνα και η αντιμετώπισή τους να είναι πολύ εύκολη, ενώ μπορεί και να εκδηλώνονται εξαιτίας επικίνδυνης νόσου, της οποία η θεραπεία είναι εξαιρετικά επιθετική. Σε κάθε περίπτωση η προσεκτική συνεκτίμηση της κλινικής εικόνας, του ιστορικού του ασθενή και πιθανόν της ιστοπαθολογικής εικόνας της βλάβης, οδηγεί στη σωστή τελική διάγνωση, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάρτηση του κατάλληλου σχεδίου θεραπείας.
ΕΠΙΣΥΝΑΠΤΟΜΕΝΑ ΑΡΧΕΙΑ
Newsletter
Εγγραφείτε στο newsletter μας και ενημερωθείτε για νέα & εκδηλώσεις της Στοματολογικής Eταιρείας Βορείου Ελλάδος